Vondel Kraak Goed

Vondel Vastgoed en het witwassen van Suharto’s smerigge geld

Wat is achter Vondel Vastgoed?

De Kamer van Koophandel leert ons dat Wolniar Investments n.v de enige aandeelhouder en tevens hoogste concernrelatie is. Wolniar Investments is een onderdeel van Equity Trust Company die ook beiden gehuisvest zijn in het zelfde kantoor op Pietermaai 15 Willemstad Curacao. Samen met trouwens nog ontelbare andere n.v’tjes en investment bedrijfjes die kennelijk onder de Antiliaanse wetgeving beter kunnen functioneren maar allen van een buitenantilliaanse afkomst zijn. De reden dat Vondel Vastgoed ook hun hoofdbedrijf op de Nederlandse Antillen hebben laat weinig aan de verbeelding over. En al helemaal als men meeneemt dat zij onderdeel zijn van het bedrijf Equity Trust waar een van Nederlands grootste witteboordencriminelen Floris van de Rhee het voor een belangrijk deel voor het zeggen heeft. Equity Trust heeft dan ook een beruchte reputatie.

Equity Trust Company
De verontwaardiging naar aanleiding van de revelaties van begin november uit de koker van de Indonesische wetenschapper George Aditjondro was snel geluwd. Ze hadden betrekking op de rol van een aantal Nederlandse ondernemingen bij het wegmoffelen van de miljarden van ex-president Suharto. En het misbruik van een deel daarvan. Dat wordt namelijk uit puur financiële overwegingen aangewend om de politieke onrust in sommige gebieden van Indonesië -en dan vooral de Molukken- aan te wakkeren. Alleen daarom al is het misschien interessant om met name één van die ondernemingen wat aandachtiger onder de leeslamp te houden: de in 1970 opgerichte Equity Trust Company NV.
In equity we trust
Volgens de aan de Universiteit van het Australische Newcastle docerende Aditjondro speelt dat administratiebedrijf een prominente rol in dit modderige geheel. Het beheert namelijk een flinke hap van de kapitalen van Suharto’s dochter Tutut en twee van zijn zoons: Bambang en Tommie. Die kapitalen zijn voor een groot deel belegd in ondernemingen van Suharto-vriendelijke zakenrelaties. Om er een paar te noemen:
- de Sinar Mas-groep, die via kleindochteronderneming Global Agrousa Indonesia op de Molukken over enorme bananenplantages beschikt en op exportgebied een joint venture overeenkomst heeft gesloten met Del Monte Fresh Produce Company (1) en
- Barito Pacific, dat in de woelige archipel eigenaar is van uitgebreide gebieden tropisch regenwoud (2).
Beide concerns zijn volgens de onderzoekers van Adjitondro betrokken bij de financiering van het geweld op de bewuste eilanden. De zowel op zakelijke als op subversieve activiteiten betrekking hebbende geldstromen zouden via Nederland lopen. Tutut heeft voor het fatsoenlijk inbedden daarvan een deel van haar financieringsvehikels ondergebracht bij de Amsterdamse bank Insinger de Beaufort, die op haar beurt de administratie aan dochteronderneming Equity Trust Company heeft gedelegeerd. Bij die company worden eveneens Bambang’s belangen in bijvoorbeeld de olietankeronderneming Gotaas-Larsen Operations en Gotaas-Larsen Securities in de peiling gehouden, alsmede die van Tommie in Mangistau Munaigaz, een staatsbedrijf in Kazakstan.
Eén van de topfiguren bij Equity is Floris van de Rhee. Hij heeft in het verleden furore gemaakt als één van de eerste violisten van de uit 1976 daterende Holland Intertrust Company op het Amsterdamse Museumplein 11 (3). Talloze bedrijven en bedrijfjes van soms uiterst verdacht allooi uit binnen- en buitenland hebben in de loop der tijd om belastingtechnische redenen op dat adres een brievenbus geïnstalleerd en er een deel van de bijbehorende administratie ondergebracht. Vooral nadat in 1981 de mogelijkheden tot belastingvlucht zich voor de toestromende cliëntèle nog verder uitbreidden toen Holland Intertrust ook een kantoor op Curaçao vestigde. Gezien het confidentiële karakter van de werkzaamheden binnen het bedrijf was men niet erg happig op publiciteit. Desondanks kwam vooral de vestiging op de Antillen af en toe in een kwade reuk te staan. De belastingaffaires rond de televisiepresentatrice Margarethe Schreinemakers en rond Peter Graf, de vader van Steffi, zorgden bijvoorbeeld bij onze oosterburen voor de nodige Scheisse. En het feit dat de vermoorde Britse grootondernemer annex Mossad-’asset’ Robert Maxwell een deel van zijn duistere activiteiten via het Amsterdamse Museumplein liet lopen is de Britse autoriteiten indertijd niet ontgaan. Maar ook Van de Rhee’s Equity Trust heeft een beladen verleden.
Bank of Credit and Commerce International
In juli 1991 besloten de hoge heren van de Bank of England dat de stop eruit ging bij de Pakistaanse Bank of Credit and Commerce International (BCCI), ook wel aangeduid met Bank of Crooks and Criminals International (4). Vanaf haar oprichting in 1972 opereerde deze bank op het randje van het toelaatbare en in heel wat gevallen zelfs daar overheen. Want aan de rand van de afgrond groeien nu eenmaal de mooiste bloemen (5). Voor het plukken daarvan had topman Agha Hassan Abedi, die al snel een zonnig plekje vond tussen de fine fleur van prins Bernhard’s Panda Club, een holding in Luxemburg gevestigd. Met hulp van de sjeik van Abu Dhabi en een stel gelikte heren van de Bank of America had BCCI haar activiteiten twee jaar later al dermate uitgebreid dat Abedi besloot een tweede holding te vestigen op de Kaaimaneilanden. Puur en alleen om het geheel nog wat ondoorzichtiger te maken. Bijvoorbeeld bij het realiseren van één van zijn dromen: de verovering van een Amerikaanse bank.
De eerste geslaagde operatie in die richting, de overname van de in moeilijkheden verkerende National Bank of Georgia, geschiedde in 1979 via Ghait Pharaon. Een Saoedische financier van Syrische afkomst, die zich in de States aanzien had verworven door de aankoop en weelderige herinrichting van Henry Ford’s kapitale villa in Richmond Hill, Georgia. Hij organiseerde daar extravagante parties waarbij opvallend veel topfiguren uit de Democratische Partij onder wie Jimmy Carter, Edward Kennedy en Clifford Clark zich lieten fêteren. Clark was Carter’s minister van defensie en genoot ook in de financiële wereld een goede reputatie. Vooral dankzij zijn inspanningen en de assistentie van de enigmatische Amerikaanse bankier Jackson Stephens ving Abedi een paar jaar later een nog grotere, naar adem happende vis, de First American Bankshares (later omgedoopt in First American Bank).
Clark werd het vertrouwenwekkende uithangbord van de stiekem in het BCCI-leefnet gedeponeerde bankbedrijf. Daarnaast werd hij voorzitter van de Raad van Bestuur van de in Nederland gevestigde Credit and Commerce American Investment BV. Een volle dochter van de Credit and Commerce American Holdings NV op Curaçao. Op haar beurt weer een dochter van de BCCI-holding in Luxemburg. De BV in Nederland bezat alle aandelen van de door BCCI in Amerika verworven banken. De administratie was ondergebracht bij … Equity Trust Company NV (6). Toen nog een onderdeel van het gerenommeerde advocatenkantoor Trénité. Zo raakte deze Nederlandse combinatie betrokken bij de wat extreem uitgevallen avontuurlijke praktijken van de Pakistaanse bank als bijvoorbeeld aandelenzwendel, het witwassen van revenuën uit grootscheepse drugs- en wapenhandel en het financieren van terrorisme, spionageactiviteiten en de Islamitische atoombom. Mogelijk had de rol van Equity en Trénité in die beginjaren tachtig een zuiver administratief karakter. Maar er zijn tekenen dat er meer aan de hand was.
Een Islamitische bom
In diezelfde periode deed namelijk een explosief verhaal de ronde over de aan Trénité verbonden mr. E.J. Diepenbroek dat wees op betrokkenheid bij een nucleaire affaire in het Midden-Oosten. Trénité werkte daarin samen met het advocatenkantoor Sjollema – Van Doorne waar de in vijf Middenoostelijke talen thuis zijnde comin’man mr. Geertjan Dolk emplooi vond (7).
Volgens ingewijden werd binnen die plot in 1981 en 1982 op Cyprus ondermeer onderhandeld met het hoofd van de Syrische veiligheidsdienst Rifat Assad en de Palestijnse zakenman Hassan Zubaidi over door Urenco-Nederland te verlenen assistentie bij het verrijken van het uranium dat in handen was van Iran dankzij het Arabische duo (8). Tegenover een Belgische rogatoire commissie verklaarde Zubaidi dat het uranium aan Iran was geleverd door Amerikaanse bedrijven. Als onderdeel van geheime initiatieven om een einde te maken aan de gijzeling van Amerikaans ambassadepersoneel in Teheran. Bij die deal zou Indonesië als tussenschakel hebben gefungeerd (9). Dat bij deze affaire de keus op Nederland was gevallen mag nauwelijks verwondering wekken. Tenslotte hadden Nederlandse bedrijven en knappe koppen in de jaren daarvoor ook al in het geheim een prachtige bijdrage geleverd aan de ontwikkeling van een Islamitische atoombom in Pakistan. De Nederlandse onderhandelingsdelegatie op Cyprus, die volgens twee betrokkenen onder leiding stond van een broer van VN-hulpscout Ruud Lubbers, zou boter bij de vis of liever vòòr de vis hebben geëist. Dat bleek geen groot bezwaar. Om tracering van de bij de op handen zijnde deal behorende geldstroom te voorkomen zouden een Nederlandse advocaat en een topambtenaar van Buitenlandse Zaken in diplomatieke koffers meer dan 100 miljoen gulden naar Nederland hebben geëxpedieerd en het vervolgens hebben geparkeerd bij de Belgische bank Lambert. Kort daarna verscheen volgens één van de complotteurs de Mossad op het tapijt en zou het plan ten grave zijn gedragen.
Tezelfdertijd waren Zubaidi en Assad verwikkeld in een bittere strijd met de pas aangetreden regering Reagan/Bush over het verzilveren van vijf promesses ter waarde van in totaal 2,5 miljard dollar die Zubaidi en Assad hadden ontvangen voor hun bemiddelingsrol in Teheran. De aan toonder betaalbare promesses waren ondertekend door Michael Graham van de onbekende Windsor Trust. De rekening was geopend door de niet veel later door de handel in junkbonds berucht geworden bank Drexel, Barnham, Lambert (dezelfde). Bij een filiaal van de Nova Scotiabank op de Caraïben. Reagan en Bush hadden die rekening laten blokkeren omdat de opbrengst van een eerste tranche van 1 miljard dollar door Zubaidi zou zijn gebruikt om de wapenvoorraad van de PLO aan te vullen en te moderniseren (10). Mogelijk is ook dat een deel ervan in de koffers met cash zat die de al vermelde Nederlandse advocaat en een hoge ambtenaar van BuZa op een rekening bij de Bank Lambert in Brussel deponeerden in verband met de hierboven beschreven nucleaire deal.
Om te ontkomen aan de eisen die de Amerikaanse regering stelde aan het vrijgeven van de resterende vijf promesses ter waarde van 2,5 miljard dollar wendde Zubaidi zich in de loop van 1985 tot zijn Indonesische vrienden. Op 12 november van dat jaar werd in Damascus een contract getekend waarbij tegen een aangename tegemoetkoming de Windsor-promesses werden ingeruild tegen een reeks promesses van de Indonesische Nationale Militaire Veiligheidsraad die ondertekend waren door dr. Ibnu Hartomo, een zwager van president Suharto. Toen deze zich een week daarna bij het Nova Scotia-filiaal op de Caraïben meldde om de betaling van de 2,5 miljard dollar te regelen, kwam hij van een koude kermis thuis. De bank weigerde te betalen. Van Windsor Trust hadden ze daar nog nooit gehoord en Drexel, Barnham, Lambert had daar nooit een rekening geopend. Toen daarna bleek dat Zubaidi onmiddellijk de eerste vervallen Indonesische promesses had gebruikt voor de aanschaf van vliegtuigonderdelen in de VS, blokkeerde de Suharto-kliek het restbedrag en liet de financiële gemeenschap weten dat de door Hartomo uitgegeven promesses oninbaar waren (11). De kwestie werd later door Syrië en Indonesië onderling met een paar olietransacties geregeld. Tussen Zubaidi en de VS is het nooit meer goed gekomen. Hartomo viel door deze ongelukkige affaire overigens niet in ongenade. Integendeel. Zo heeft hij volgens Aditjondro naast Tutut en Bambang bijvoorbeeld nog een dikke vinger in Barito Pacific. Wellicht ook via Equity Trust Company van Floris van de Rhee.

Bron: Kleintje Muurkrant en NRC Handelsblad

NRC Handelsblad, 22 juli 1999
Nederland steunt de Soeharto ‘s fiscaal
Door onze redacteur GEERT VAN ASBECK

AMSTERDAM, 22 JULI. Indonesische bedrijven die gecontroleerd worden door kinderen van oud-president Soeharto van Indonesië hebben met Nederlandse financieringsmaatschappijen honderden miljoenen guldens geleend op de internationale kapitaalmarkt.
Het is voor buitenlandse bedrijven fiscaal aantrekkelijk om in Nederland financieringsmaatschappijen op te richten. Indonesië-deskundigen menen dat Nederland met dit fiscale regime de familie Soeharto een handje helpt bij het opbouwen van haar zaken in en buiten Indonesië. ,,Je kunt je afvragen of dat wel zo kosher is”, zegt Henk Schulte Nordholt van de Universiteit van Amsterdam.
Nico Schulte Nordholt, van de universiteit van Twente, noemt Nederland ‘hypocriet’. ,,Minister Herfkens van ontwikkelingssamenwerking stelt good governance als eis voor hulp. Maar door dit soort aantrekkelijke fiscale regelingen in stand te houden helpt Nederland mee aan de zelfverrijking van regimes als die van Soeharto.”
Siti Hardiyanti Rukmana (Tutut), de oudste dochter van Soeharto, heeft twee jaar geleden met het in Amsterdam gevestigde financieringsbedrijf Citra Magra Finance BV, waarvan zijzelf directeur is, 125 miljoen dollar op de kapitaalmarkt geleend. Citra Marga Finance BV is een volle dochter van PT Citra Marga Nusaphala Persada, het door Tutut gecontroleerde concern dat belangrijke tolwegen in en buiten Indonesië exploiteert. Deze positie bezorgde haar de bijnaam ‘tolweg koningin’.
H. van Zwieten, beheerder van het financieringsbedrijf in Nederland, zegt niet op de hoogte te zijn van de betrokkenheid van Soeharto’s dochter. Gevraagd of zijn bedrijf hieruit consequenties trekt, stelt Van Zwieten: ,,Wij zijn volledig op de hoogte van de situatie in Indonesië.”

Uit gegevens van onder meer de Kamer van Koophandel in Amsterdam blijkt dat Nederland een rol heeft gespeeld bij de uitbouw van het vermogen van de Soeharto’s. Indonesische bedrijven waarin kinderen van Soeharto aanzienlijke belangen hebben, wisten met name halverwege de jaren negentig via Nederlandse financieringsmaatschappijen vele honderden miljoenen dollar aan te trekken op de internationale kapitaalmarkt.

Onder het bewind van hun vader hebben de zes kinderen van ex-president Soeharto aanzienlijke belangen kunnen opbouwen in de economie van Indonesië. De openbare aanklager in Jakarta onderzoekt nu of de Soeharto’s rechtmatig aan hun vermogen zijn gekomen. Het is niet uitgesloten dat de openbare aanklager ook Nederland in zijn onderzoek zal betrekken.
Nederland heeft een niet te veronachtzamen rol gespeeld bij de uit- bouw van het vermogen van de familie Soeharto. Aan de Soeharto’s gelieerde ondernemingen hebben namelijk met Nederlandse brievenbusfirma’s vele honderden miljoenen guldens op de kapitaalmarkt kunnen aantrekken, zo blijkt.
Nederland heeft, net als Luxemburg een aantrekkelijk fiscaal regime voor buitenlandse bedrijven die geld nodig hebben. Dankzij een wijd vertakt netwerk van bilaterale belastingverdragen, dankzij de afwezigheid van bronbelasting op uitgaande rente, en dankzij de afspraken (rulings) die gemaakt kunnen worden met de Nederlandse fiscus over de hoogte van de heffingen, is het voor buitenlandse ondernemingen uiterst aantrekkelijk om in Nederland financierings maatschappijen op te zetten waarmee ze geld kunnen aantrekken op de internationale kapitaalmarkt.
Vele grote en gerespecteerde buitenlandse ondernemingen hebben zo de weg naar Nederland gevonden. Maar ook aan de Soeharto’s gelieerde bedrijven. Vooral in de jaren negentig, toen de economie van Indonesie nog tot in de hemel groeide.
Bij de Kamer van Koophandel in Amsterdam staan diverse financieringsmaatschappijen ingeschreven met klinkende Indonesische namen. In een enkel geval staat zelfs een van de kinderen van Soeharto onverbloemd als directeur vermeld. Zo blijkt Siti Hardiyanti Rukmana (50), de oudste dochter van Soeharto en beter bekend onder haar naam ‘Tutut’, directeur te zijn van Citra Marga Finance BV. Deze Amsterdamse financieringsmaatschappij is eigendom van het Indonesische concern PT Citra Marga Nusaphala Persada, belangrijke exploitant van tolwegen.
Tutut heeft het Indonesische concern onder haar controle. Zij is er president-commissaris en beschikt over een pakket aandelen, evenals overigens een van de door haar vader gecontroleerde stichtingen, Yayasan Purna Bhakti Pertiwi.
Tutut’s Citra-groep bouwt tolwegen in Indonesië, Maleisië en op de Filippijnen. Haar onaantastbare positie in deze sector bezorgde haar de bijnaam ‘tolweg koningin’. Haar invloed reikte ver, zo constateert het weekblad Time Asia, dat onlangs uitgebreid stilstond bij de economische belangen van de Soeharto’s. De autoriteiten ontsloegen de president van de Indonesische staatsbank Bank Bumi Daya prompt toen deze bankier een verzoek van Tutut om een rentevrije lening durfde af te wijzen. Een concessie voor een van de meest winstgevende tolwegen in Indonesië (Intra Urban Tollway System) werd met dertig jaar tot 2025 verlengd.
Haar politieke ambities waren manifest. Ze zat in het bestuur van de regerende Golkarpartij. En ze was minister voor Sociale Zaken in het laatste kabinet van haar vader. Time schat de waarde van haar persoonlijke bezittingen op 700 miljoen dollar (bijna 1,5 miljard gulden).
Het Indonesische tolweg-concern van Tutut vond vier jaar geleden de weg naar Nederland. Citra Magra Finance BV haalde in 1997 125 miijoen dollar aan langlopende leningen uit de internationale kapitaalmarkt.

Ook diverse bedrijven gelieerd aan Bambang Trihatmodjo (45), de middelste zoon van Soeharto, startten halverwege de jaren negentig financieringsmaatschappijen in Nederland. Zoals het door Bambang gecontroleerde Bimantara, dat hij in 1981 oprichtte samen met een aantal leden van zijn toenmalige rockband en dat uitgroeide tot een van de grootste conglomeraten van Indonesië, actief in onder meer olie, gas, telecommunicatie en voedingsmiddelen.
Time schat het persoonlijk fortuin van Bambang op 3 miljard dollar. Hij heeft een appartement van 8,2 miljoen dollar in Singapore en een landgoed van 12 miljoen dollar in Los Angeles. Volgens het weekblad is Bambang al een aantal jaren druk doende zijn bezit naar het buitenland weg te sluizen en zou hij in 1997 een privébezoek hebben gebracht aan Curaçao om daar een grote som geld te storten bij een internationaal opererende bank. Een vriend verklaarde tegenover Time dat Bambang zich ooit het lot van de armen en verdrukten aantrok, maar dat hij op weg naar de bank op andere gedachten is gekomen. ,,Ik denk dat hij alle mensen om zich heen rijk zag worden en zich buitengesloten voelde.”
Ook Indonesische bedrijven waarin het belang van Bambang minder manifest is, hebben de weg naar Nederland gevonden, zo constateert de Indonesiër George Aditjondro, die al jaren doende is het vermogen van de Soeharto’s in kaart te brengen. Het petrochemische bedrijf Tri Polyta Indonesia, het agri-business concern Japfa Comfeed Indonesia en het telecommunicatiebedrijf Satelindo haalden de afgelopen jaren met Nederlandse brievenbusfirma’s honderden miijoenen op.
En zo ging het ook met bedrijven van Soeharto’s jongste dochter, Siti Hediyati Heriyadi (‘Titiek’ Prabowo), constateert George Adiijondro. Het door Titiek en haar zwager gecontroleerde cementconcern PT Cemen Cibinong leende een paar jaar geleden via Cibinong International Finance Company BV in Amsterdam 150 miljoen dollar op de internationale kapitaalmarkt.
De aan de Soeharto’s gelieerde bedrijven hebben de weg naar Nederland veelal niet alleen en zelfstandig gevonden. Een keur aan Nederlandse banken, advocatenkantoren en trustmaatschappijen stond hen terzijde. Vermaarde instellingen als MeesPierson en ABN Amro. Maar ook minder bekende organisaties als Equity Trust van de kleine Nederlandse bank Insinger de Beaufort, en Forum Administratie, het trustkantoor van het advocatenkantoor Nauta Dutilh.
Bij Citra Marga Finance BV bijvoorbeeld zit naast Soeharto’s oudste dochter Tutut ook Equity Trust in de directie. Bij Usaha Gedung Bimantara Finance BV zit naast de vertrouweling van zoon Bambang het Nederlandse trustkantoor Forum Administrations BV in de directie.

Nederlandse Indonesië-kenners zijn niet te spreken over de mogelijkheden die aan Soeharto gelieerde bedrijven in Nederland hebben gekregen om dankzij allerlei gunstige fiscale faciliteiten hier grote sommen geld uit de kapitaalmarkt te halen.
Nico Schulte Nordholt van de Universiteit van Twente noemt Nederland ‘hypocriet’. ,,Minister Herfkens van Ontwikkelingssamenwerking stelt good governance als een van de eisen voor hulp. Maar door dit soort aantrekkelijke fiscale regelingen in stand te houden helpt Nederland wel mee aan de zelfverrijklng van omstreden regimes als die van Soeharto, aan bad governance.’ Volgens Schulte Nordholt meet Nederland met twee maten. ,,Want in eigen land faciliteren wij met dit soort belastingconstructies gebrek aan good governance in landen als Indonesië.”
Bij de Nederlandse trustmaatschappijen die de bedrijven beheren blijkt men niet altijd op de hoogte te zijn van alle relevante informatie over het reilen en zeilen van de familie in Nederland. Forum Administrations, het trustkantoor dat het bedrijf Usaha Gedung Bimantara Finance BV beheert, weet bijvoorbeeld niet dat zoon Bambang een controlerend belang heeft in Bimantara. ,,Ik weet dat toevallig omdat ik in Indonesië heb gewoond. Maar hier op kantoor weten ze het niet”, vertelt mevrouw W. de Bruijn, die bij Forum Administrations sinds een aantal maanden Bimantara in portefeuille heeft.
En bij Equity Trust, dat Citra Marga Finance BV beheert, weet men niet dat de dochter van Soeharto in de directie van de Amsterdamse financieringsmaatschappij zit. ,,Ik wist dat niet”, zegt H. van Zwieten, die bij Equity Trust Citra Marga Finance BV in portefeuille heeft.
Gevraagd of Equity Trust op de hoogte is van de aanzwellende kritiek op de Soeharto’s en gevraagd of Equity Trust consequenties trekt uit die kritiek, antwoordt Van Zwieten: ,,Wij zijn volledig op de hoogte van de situatie in Indonesië. We hebben regelmatig contact met de moedermaatschappij.” Volgens Van Zwieten wordt elke vennootschap die zich bij Equity Trust aanmeldt ,,aan een nader onderzoek onderworpen” voordat de trustmaatschappij besluit al of niet met de vennootschap in zee te gaan. En Equity Trust houdt daarna ,,voortdurend” de vinger aan de pols. ,,Mochten zich nadere ontwikkelingen voordoen in Indonesië, dan kunnen we ons altijd heroriënteren”, aldus Van Zwieten. ,,Morele afwegingen spelen daar ook een rol bij”, zo bevestigt hij. ,,We zijn een van de grootste trustkantoren van Nederland. We hebben een naam hoog te houden.”
MeesPierson Trust, dat een aantal aan de Soeharto’s gelieerde bedrijven in portefeuille heeft, hanteert een client acceptancy policy. ,,Als overal op staat dat Soeharto een meerderheidsaandeelhouder is doen we daar dus geen zaken mee. Maar het is vaak zo moeilijk te controleren”, legt D. Niezing van MeesPierson Trust uit. Ik kan me goed voorstellen dat Meespierson Trust moeite zou hebben met bepaalde families. Alleen is het vaak zo moeilijk te verifiëren dat die families achter een beursgenoteerd bedrijf zitten [...] Soeharto heeft wellicht aandelen Shell, en toch tanken u en ik daar elke dag.”

Oud-president Soeharto van Indonesië eist voor de rechtbank in Jakarta 27 miljard dollar van het Amerikaanse weekblad Time. Time schreef in mei dat Soeharto en zijn familie gedurende zijn 32-jarige presidentschap in totaal 15 miljard dollar hebben vergaard aan onder meer cash, aandelen, onroerendgoed, juwelen en kunst. Soeharto heeft altijd ontkend en gezegd niet eens over een buitenlandse bankrekening te beschikken. Time houdt echter vast aan de uitkomsten van zijn maandenlange onderzoek naar de rijkdom van de Soeharto’s. De zaak komt een dezer dagen voor.

No Comments

No comments yet.

RSS feed for comments on this post.

Sorry, the comment form is closed at this time.