Het belang van de krakers om te blijven is eenvoudig. Iedereen heeft recht op
een huis. Dit is meerdere keer beaamd, niet alleen in Nederlandse wetten en
jurisprudentie maar ook in het EVRM.                                        

Het pand stond twee jaar dichtgetimmerd, en werd in 2010 weer in gebruik
genomen door een andere groep mensen. Ook toen heeft Rochdale gepleit dat haar
belangen hoger gewaardeerd moesten worden dan die van de bewoners.  Rochdale
werd in het gelijk gesteld, en het pand werd door de ME ontruimd in maart
2011.

Rochdale voerde aan dat het pand binnenkort verkocht of anders gebruikt zou
worden, en dat ze het recht had “vrij over haar eigendommen te beschikken en
daar het gebruik van te maken dat haar goeddunkt”.

Over de “koop” stelde ze:

“
1. Ontruiming zal niet leiden tot leegstand. [...] In deze zaak is wel
duidelijk wat er met de panden gaat gebeuren: Rochdale zal deze verkopen. In
afwachting van de verkoop zal Rochdale -- al dan niet tijdelijk, wellicht op
basis van de Leegstandswet -- de panden verhuren of een kraakwacht in de
woningen laten wonen. [...]
”

Dit is in strijd met de werkelijkheid. Het pand werd noch verkocht noch
bewoond; sterker nog, ze heeft een sloopploeg ingehuurd om het pand volledig
onbewoonbaar te maken (zie foto's). Waarom zou iemand alle gas en electriciteit
leidingen vernietigen, als er sprake van verhuur, kraakwacht, of koop was? Het
pand stond weer acht maanden leeg te verloederen.

Verder bleek er geen betrouwbare koper aanwezig te zijn: de enige partij die
zich als potentiële koper had opgesteld, was Sabogo B.V., een vage speculant
uit de buurt die waardeloze erfpachtrechten aan nietsvermoedende derden had
verkocht, en die toevallig degene was die de fundering van het onderhavige pand
twee jaar eerder had beschadigd.

“Wat haar goeddunkt” is ook duidelijk als men haar grotere beleid bekijkt, maar
dat gaat niet makkelijk in haar voo rdeel werken. In de buurt staan vele van
haar panden leeg te verkrotten, er zijn talloze klachten en verhalen over
achterstallige onderhoud en een hardvochtig beleid tegenover huurders, ze gaat
graag in zee met vage partijen en ze lfs bekende oplichters, en in haar
“woonbeleid” wordt langere termijn maatschappelijke belangen ondergeschikt aan
k orte termijn tunnelvisie en slecht doordachte besluiten.

De feiten rondom de zaak Möllenkamp zijn niet zo relevant, maar wel het feit
dat, ook al schreeuwt het huidige best uur moord en brand, het ware slachtoffer
van haar roekeloze beleid de belastingbetaler en de bewoner zijn. Een huur der
van een Rochdale pand draait dus twee keer op voor de kosten van dit spel.

Wat dit pand betreft heeft ze noch een vergunningaanvraag ingediend, noch
plannen aan Bouw- en Woningtoezicht beken dgemaakt. Een eerste stap naar de
verkoop van het pand is het melden van de staat van de fundering bij de
Kadaster, wat ze niet heeft gedaan.

De bovengenoemde feiten in acht nemend, zien we dus niet in hoe haar belangen
zwaarder zouden kunnen gewaardeerd wo rden dan die van de bewoners.

Deze keer beweert Rochdale dat elke groep krakers, inclusief cliënten dus, haar
8.000 euro kost. Dit is onzin. Wél heeft ze de stad weten te overtuigen om de
sterke arm in te zetten tegen cliënten -- en vier andere van haar panden -- in
tegenstelling tot de uitspraak van de burgemeester in 2010 dat hij de “schaarse
politiecapaciteit” “echt niet” zou inzetten om een herkraakt pand twee keer te
ontruimen. “Dan kom je onderaan de lijst te staan.”

Hoe dit pand bovenaan de lijst is komen te staan is dus nog steeds een raadsel.