Cruquiusweg 86, squatted since March 2010

On December 15th, the Judge issued a definitive verdict about the squatters of Cruquiusweg 86. After 3 months of struggle, city officials at Stadsdeel Zeeburg could now officially feel reassured. The old car repair shop at Cruquiusweg 86 having been abandonned in 2008, it was squatted in March 2010, while waiting for renovations that never came.

The struggle with the City Council started with something as banal and innocuous as a barbecue in July 2011. It took a month for the Gemeente Amsterdam to express their disapproval, with a city official showing up at their door, introducing himself as “Johnny” (also known as the infamous John Stoelinga).

Summoms to appear in court were received by the Cruquiusweg 86 on October 5th, the very same day the squatters attended an information evening at Stadsdeel Zeeburg about the new rules and development plans for the neighbourhood. Among others Stichting Cruquius 2015 was present, and all in all there reigned a rather flashy atmosphere.

To introduce a saner, more realistic view amid all the ostentatiousness, the squatters distributed a pamphlet to the crowd (the text can be read here), also received by Thijs Reuten, municipal councillor Grote Projecten in Amsterdam East.

The date of the courtcase came around on October 19th. The city of Amsterdam and Drenth BV, the former renter, took the squatters to court on which we reported earlier.

A preliminary verdict was issued on October 27th, allowing the fire brigade to check the building. However, before the fire brigade appeared, the City Council sent, on November 11th, an unannounced team of experts in construction, who could suddenly be heard walking spookily over the roof from the inside of the house. They must have noticed some of the leaks in the roofing, but in case they were looking for the wood stove chimneys mentionned in court, it is certain none were found.

On November 16th, the local council produced a memo about the Cruquius squatters (to which we answered on the Inspraakavond of the 16th of January with a flyer).

The Harbour Club coming in the Wijn Terminal. A future sand beach in the Cruquiusgebied?

In this memo it transpires that for the Stadsdeel the construction of the Kopgebouw is basically a fait accompli, disregarding the fact that neighbourhood organisation Red Het Blauw is still involved in court-cases against some of the building permits, and that the economic crisis has stalled plans elsewhere in the city completely, which cannot be a good omen for a plan as ambitious as this one.

The Gemeente and project developer OCN (a joint venture of corporations Amvest and PFC²) together own 70% of the Cruquiusweg area. PFC², a company directed by Hans Woerlee and Rens Smid, is established on Cruquiusweg 111. The intentional speculation going on in the area means that land prices are going up. The money some greedy politicians at the Gemeente intend to invest in the neighbourhood is your money, the retirement money you hear about everyday on the radio.

Kopgebouw, another fiasco for Stadsdeel Oost?

It is clear that a small minority in the neighborhood will profit from a luxury marina and the Kopgebouw, but that the neighbourhood in general will hardly profit from these projects and others, like a newly planned nightclub on the beginning of the street.

The inspection of the squat at Cruquiusweg 86 by the fire brigade came around on November 23rd. In the report following a week later safety of the building was duely attested.

Finally, on December 15th, the judge announced the definitive verdict: It was a positive one for the squatters.

De plannen van de Gemeente zijn nog heel vaag, maar het lijkt erop dat zij veel geld willen investeren om het gebied plat te gooien met de hoop op een grote Jackpot in de vorm van de Marina en het Kopgebouw die mogelijk nooit zullen komen.
Kijk maar wat er op het Polderweg gebied door de huidige Economische Crisis gebeurde, een enorme lege vlakte voor jaren.

Veel mensen die aan en in de omgeving van de Cruquiusweg wonen en werken houden van het Industriële karakter.
Wij willen dan ook dat het gebied ontwikkeld wordt als het industriële gebied dat het altijd al was.
Dit zou ook Economisch rendabel wezen als de Gemeente zijn strakke greep zou laten varen welke de afgelopen jaren voor leegloop heeft gezorgd.

Wij pleiten ervoor dat de Gemeente stopt met luchtkastelen bouwen en begint om pragmatisch te werk te gaan.

Our lawyer, as well as the living group of the Cruquiusweg 86, expect the final verdict of the court-case to be positive, that seems the only logical conclusion.

There are some points mentionned which can be improved in the house – one fire exit door has been left barricaded by the former enter, Drenth. We already started working on making it operational again.

Other than that Drenth’s archives and other implements, now long fallen into disuse, but which are being stored inside, should be taken out, since they cluster up some parts of the building – for this we will wait that Mr. Ijzenbrandt make an appointment with our lawyer.

This is a trite old story to us, since Drenth was offered to pick up things immediately after the squatting action, but never acted on the offer.

Another thing that baffles us is that they seem to still suspect us of having wood burners. These firemen came in, and had a look around, and there is not a trace of chimneys in our house, yet we are not believed. We do not have wood burners, but use zibra heaters.

On the plaintiff’s side, two lawyers and their clients were present. It was easy for us to figure out who was who at first sight – the meagre man on the left from us a City Council representative, in fact Mr. F. van Dijk, coordinator of Real Estate Administration at the Stadsdeel Zeeburg; the stout man to the right the former renter, Mr. Th. Mulder, directeur from Drenth Autoschade B.V.

From the very beginning of the session, the judge seemed to be keenly aware of the main contradiction on part of the accusants – how come the City Council and the renters suddenly decided it was so urgent to get rid of us, if it took them 1,5 years to come around to do a court-case in the first place?

As the other sides’ lawyers started discoursing, there was no hiding the unfoundedness of their accusations, for example with statements such as “they had a fire, well, not a real fire”. Whereas in the summons Drenth had written they were using the house on a regular basis before the moving in of the squatters, in front of the judge they had to admit: “Yes, the house has been in a very bad state for a long time, the waterpipes have been cracked and spurting since two years ago”. The signs announcing Drenth moved “i.v.m. renovatie” (“because of renovations”) are still hanging outside our gate and house, but no kind of renovations were ever initiated.
They claimed to have been paying 1258,25 euros rent a month but could not even show any documents to prove so, nor could they prove any intentions to use the house again. There was a moment when Mr. Mulder tried to play a tear-jerking lament, but became ensnared in his own guile: “I feel bereaved they took our building, it was so useful for the postcode.” You could hardly come up with a more explicit statement to show his company really does not care about the abandonned building. This was only one of the points where our initial impression that Drenth only joined the court case because he was pushed by the city was corroborated.
Yet, even the postcode story is entirely implausible, because Drenth unregistered from the Cruquiusweg in 2008 already, two years before it was squatted.

As for the second party against us present, the representative of the City Council could not have been more vague about the development plans for the terrain of Cruquiusweg 84/86 (“Well, we want to do something. But we have no plans…”), and did not seem to have much else to say. Maybe they thought evoking the disputed luxury marina would sound too far-fetched and controversial?

The main accusations levelled against us were those of having had campfires, outside and in the house, the latter a most ridiculous notion (although we had two small barbecues outside). There also was the impromptu new allegation of us supposedly using wood stoves, which is completely not true.

When coming round to another ludicrous accusation stated in the summons, that of us catering to supposed “customers” in our house, our representative was up to the mark: “No, we don’t sell art pieces”, she stated, and went on to extemporize “we are not that good.” Hard fact though this may be, that made for some laughter.

Stadsdeel Oost was afgelopen zomer niet zo blij met een gehouden barbeque. Op 25 Augustus heeft de Bouw- en Woningtoezicht inspecteur de heer Stoelinga een barbeque geconstanteerd. Dit terwijl verderop in de dagvaarding staat dat de bewoners tot nu toe iedereen de toegang weigeren.

Morgen 5 Oktober 2011 is er tussen 18:00 en 20:00 op Cruquiusweg 92 een informatie bijeenkomst over de spelregels en spelregelkaarten voor de ontwikkelingen van het Cruquiusweg Zeeburgpad gebied [http://www.oost.amsterdam.nl/actueel/bewonersbrieven/oostelijk/2011/cruquiusweg/]. Wij zullen aanwezig zijn om het Stadsdeelte herinneren aan onze visie op de buurt.

Lees meer over de prachtige plannen van de gemeente over het gebied in deze artikelen:

Gemeente Amsterdam Hals Over Kop Door De Speculatie Woestijn: [http://cru86.squat.net/?p=38]

Cruquiusweg 86 bedreigd: [http://cru86.squat.net/?p=18]

Lees meer over deze posting op Indymedia [http://indymedia.nl/nl/2011/10/78828.shtml]

Oost is zowieso goed bezig met het Dierenasiel/Valreep en Lineausstraat en nog wel meer.
Binnenkort waarschijnlijk het laatste stadsdeel in Amsterdam waar het nog leuk is. dankzij de intelligente en strijdbare mensen die onder andere deze zaken uitzoeken, opschrijven en op straat nivo aktie voeren!
ik kom naar Oost om mn solidariteit te tonen!! echt wel.

Bron: http://indymedia.nl/nl/2011/09/78529.shtml

Het Kopgebouw. Zijn wij in Amsterdam of Dubai?

In hun eigen documenten uit mei 2011 zegt de gemeente dat de nieuwe benadering voor dit gebied er een is van “laat de markt leiden, en de gemeente volgen”. In andere woorden -alle macht naar de geldmakers.

Het exacte plan dat word voorgesteld is die van een luxueuze jachthaven voor boten vanaf 9 meter. Gezien het aantal kleinere boten momenteel aanwezig in het gebied, klinkt dit niet als een plan dat toekomt aan de huidige bewoners van dit gebied.

De kroon van deze voorgestelde marina moet het controversiële zogeheten ‘Kopgebouw’ worden -een gebouw dat deze naam duidelijk draagt omdat des te hoger de verdieping de breder het gebouw word, haast een beangstigende stap naar ultramoderne architectuur. Het moet plaats gaan bieden aan een vijf-sterren hotel, kantoorruimtes, een cafe, conferentie ruimtes, fitness clubs en een parkeergarage. Momenteel staan, in de directe omgeving van de voorgestelde locatie van het “Kopgebouw”, bij de rotonde aan het eind van de Th. K. van Lohuizenlaan, verscheidene historisch waardevolle pakhuizen die omgebouwd zijn tot woonhuizen. De ongelijkwaardigheid tussen heden en toekomst is gewoonweg bijna schokkend.

De reacties op internet van verschillende bewoners op de plannen voor het “Kopgebouw” variëren ergens tussen “aanmatigend” en “megalomaan”. Wanneer je het computer getekende model van het toekomstige gebouw bekijkt op de website www.kopgebouw.nl is dit inderdaad de reactie die het teweeg kan brengen, vooral door het enorme, haast groteske contrast in stijl tussen de hoogst moderne steriliteit van het commerciële “Kopgebouw” en het bloeiende dichtbevolkte woongebied rondom de voorgestelde locatie.

Nu is het belachelijke aspect van deze kwestie, wanneer we een lid van de SP Zeeburg mogen geloven, dat het werkelijke ontwikkelingsplan van het gebied stamt uit 1943, en sindsdien nooit werkelijk is gewijzigd of verbeterd.
Volgens de wet moeten stadsvernieuwingsplannen in ieder geval eens in de tien jaar worden herzien. Wanneer het oorspronkelijke stadsvernieuwingsplan van dit gebied zou worden herzien zou dit jaren gaan duren en de kosten zouden aanzienlijk zijn. En het belangrijkste is dat rechtzaken aangespannen door locale belangenorganisaties mee moeten worden genomen in de besluitvorming.

De locale buurtorganisatie Red Het Blauw stelt dat de Gemeente zegt dat de reden van het niet wijzigen van de bestemmingsplannen voor dit gebied zou zijn dat dit te veel kost. Dit terwijl het doorzetten van de aanleg van een luxe jachthaven ook grote kosten met zich meebrengt – die uiteindelijk door de bevolking in belasting betaald zal moeten worden.

Nog een toekomstig slachtoffer van de bouw-waanzin, Cruquiusweg 91

Bewonersbelangenorganisaties hebben over het algemeen veel kritiek op de manier waarop de gemeente blindelings haar plannen doorzet. Vooral Red Het Blauw, een organisatie die ook met het doel zich te verzetten tegen het jachthavenproject werd opgericht en die het beleid van de stad oneerbiedig en onverantwoordelijk noemt.

De manier waarop deze organisaties er tegen aankijken is dat de gemeente een organisch, cultureel en historisch rijke buurt wil vervangen voor prestigieuze gebouwen waar Amsterdam financieel gezien van zal profiteren, maar die geen culturele of historische waarden bezitten. Ze zien de plannen als stadsvernieuwing op zijn ergst. Waarom zou er prioriteit moeten worden gegeven aan anonieme hotel gasten en hooggeplaatste kantoorpiefen in plaats van aan de multiculturele lange termijn inwoners van dit gebied? Waarom deze haast perfect gevormde buurt omtoveren tot een speeltuin van de bedrijfswereld net zoals met andere delen van Amsterdam al is gebeurd?

Bloeiende leegstand op de Cruquiusweg

We kunnen ons afvragen of gebruikers zullen staan te dringen aan de deur, zoals de gemeente zich voorstelt. In 2009 werd een hoogst modern kantoor complex op Cruquiusweg 94-100 geopened, optimistisch ‘De Nieuwe Vaart’ genoemd.
Vandaag de dag laten de grote ramen niets anders zien dan anti-kraak posters. Op de website is de wanhoop van de eigenaar te lezen, omdat het gebouw ‘per direct’ ‘te huur of te koop’ staat.

Speculanten als Amvest en Woensbergen BV zijn al jaren bezig in het gebied, ze kopen kapitaalgoederen op en laten vervolgens de panden leeg, om er op een bepaald moment later flink van te kunnen profiteren. In de toekomst, mocht de jachthaven er werkelijk komen, zal de taak van het betalen van de nieuwe infrastructuur worden gedragen door de belasting betalers van de gemeente Amsterdam, terwijl de speculanten daarentegen hun portefeuille flink zullen zien groeien.

De bedoelingen van deze firma’s worden duidelijk wanneer we kijken naar de Dapper en Czaar Peter buurt, waar soortgelijke angstaanjagende scenario’s zich al hebben voorgedaan, zij het op een minder kluchtig schaal dan de plannen voor het Zeeburgpad/Cruquiusweg gebied: na verschillend tussenhandel, zijn de oorspronkelijke bewoners van het gebied, de sociale huurders, weggedreven, zodat geldwolven de voormalig sociale huurwoningen konden verkopen aan de “hogere” lagen van de bevolking. Een duidelijk voorbeeld van het steeds verder uitspreidende proces van gentrificatie.

Toekomstig pretpark voor yuppen, Cruquiusweg 78 t/m 82

Zoals eerder al vernoemd zijn belangenorganisaties als ‘Red Het Blauw’ en Vereniging Zeeburgs Boten Overleg’ al jaren verwikkeld in een juridische strijd met de gemeente over de ontwikkelingsplannen; de gemeente aan de andere kant heeft nochtans elke vorm van bewonersinspraak geweigerd.

De laatst gedenkwaardige gebeurtenis van het gebied was in 2009, namelijk de sloop van een honderd jaar oude pier en honderd jaar oude pakhuizen, voormalig gelegen aan de Zeeburgkade en de Cruquiusweg. Een burger comité eiste al in 2006 dat de gebouwen, waarvan zij vonden dat ze bepalend waren voor het karakter van de buurt, toegevoegd zouden worden aan de Nationale Monumenten lijst. Het verzoek voor deze rechtszaak liep nog als de gebouwen zijn gesloopt. Bovendien gebeurde dit op een dubbel illegale manier: Mussen en vleermuizen hadden huisvesting gevonden in de meest vervallen huizen, en beide soorten zijn als beschermde diersoorten opgenomen in de Nederlandse Flora en Fauna wet.

In de periode direct voorafgaand aan de sloop van de gebouwen, hebben burgers, veel van hen bewoners in de directe omgeving van de gebouwen, zichzelf georganiseerd en campagne gevoerd zowel door gerechtelijke procedures als ook door directe actie, als bezetting van de gebouwen en de terreinen eromheen. Een groep krakers heeft hen toen geholpen met een solidariteit actie, hopende een democratisch dialoog tussen burgers en gemeentebestuurders op gang te brengen, wat de Gemeente de jaren ervoor altijd had geweigerd. Hierin werden de krakers gesteund door meer dan tien organisaties, onder hen het Zeeburg deel van de Socialistische partij, groen links, en evenzo expertenorganisaties in bescherming van architectonische erfgoed als Cuypergenootschap en het Atelier van Bouwmeesters. De voormalige locaties van de pakhuizen zijn vandaag de dag nog steeds leeg.

Zeeburgerpad 54, voormalige bakkerij gekraakt in april 2005

Andere kraakpanden in de buurt waren het in 2005 gekraakte Zeeburgpad 54, een voormalige bakkerij. Het werd ontruimd voor sloop en het terrein waar het gebouw op stond is sindsdien braakliggend terrein. In 2006, werd Cruquiusweg 79 gekraakt, kort daaropvolgend ontruimd om het vervolgens weer leeg te laten. Het werd herkraakt, weer ontruimd, waarop leegstand wederom het gevolg was. In april 2011 kraakte een groep mensen Zeeburgpad 13-14, eigendom van een speculant in het bezit van een groot kapitaal in vorm van leegstaande panden in het gebied. Het besproken huis werd drie maanden later ontruimd.

Nu wil de gemeente de Cruquiusweg 86 ook toevoegen aan de lijst van troosteloosheid. Zoals hiervoor al beschreven ‘is de hoeveelheid leegstaande vierkante meters op de Cruquiusweg indrukwekkend.’ Het gebied word kunstmatig onderdrukt door het arrogante, hebzuchtige, haast autistische beleid van de gemeente Amsterdam, die de laatste jaren in deze kwestie systematisch weigeren samen te werken met de bevolking. Dwingend door hun onredelijke en uiteindelijk verwoestende plannen negeren zij een van de leerstellingen die legaal is geïntegreerd in de Nederlandse democratie.

Gekeken naar een buurt die al jaren aan het strijden is, en welke situatie zelf deel is van een stadsbrede klassenstrijd van de langzamerhand ondergeschikte laagste lagen van de bevolking van karakteristieke buurten, verwijderd om ruimte te maken voor winstgevendheid, is de woongroep van de Cruquiusweg 86 niet van plan de buurt die zij zo lief hebben in de steek te laten.