Terug naar homepage |
Werken in Kroatie......project BRUSOVACA
Brusova ligt in het Zuidwesten van Kroatie. In het begin van de
oorlog hebben de Serven daar de Kroaten en Moslims verjaagd en
hun huizen verwoest. In 1995 werd het gebied door het Kroatische
leger heroverd en nu werden de Serven naar Servie verjaagd en hun
huizen vernield.
Na het verdrag van Dayton, in 1997, konden zij die geen misdaden
hadden begaan, weer terugkomen. Echter zij vonden hun huis kapot
en leeggeroofd terug.
"De regenboog" is een huis, dat Meindert met behulp van plaatselijke vrijwilligers aan het opknappen is. Doel is het ondersteunen van vluchtelingen. Dit door het geven van medische en sociale ondersteuning, het geven van cursussen, verdeling van hulpgoederen en de opvang van een aantal hulpeloze bejaarden. Twee keer per week kunnen mensen hier komen om bouwmaterialen en soms ook meubeltjes uit te zoeken.
Opvanghuis voor vluchtelingen en tevens cursuscentrum |
Er is grote behoefte aan deuren, ramen, hang en sluitwerk, sanitair en gereedschap. Met Meindert ben ik het gebied in geweest en heb met de mensen kunnen praten, hun verhalen aangehoord en hun ellende van dichtbij kunnen aanschouwen. Het zijn meest eenvoudige boeren, die geen fiauw idee hebben, waarom hen dit is overkomen. Wel hebben ze een enorme weerzin tegen alle Servische en Kroatische politici gekregen.
Bij de buren zijn de kleindochters, Sanja van 15 en Milijana van 12 aangekomen. Het gezin was, net als iedereen, gevlucht. De grootouders waren al weer twee jaar terug. De meisjes vertellen over hun angst voor het gvweld, de razzia's, de bombardementen, en hoe ze nog steeds schrikken van harde geluiden. "O, het is hier heerlijk, de frisse lucht de natuur, alles. Hier willen we altijd blijven."
'Avonds kwam Milos met een officiele brief van een Duitse
verzekering, die beantwoord moest worden. Ze vroegen eigenlijk
alleen maar of zijn vader in Duitsland een volledige baan had
gehad of een deeltijdbaan.
Op een oeroude typemachine heb ik het antwoord geschreven. (3
regeltjes) Wat waren ze blij: Kees als mijn vader zijn pensioen
krijgt, krijg jij een schaap aan het spit en gaan we
feestvieren." Met zulke kleine dingen kan je deze mensen al enorm
helpen.
Later gingen we de bergen in, naar Oma Branka. Ze woont helemaal
alleen en kan niet meer voor zichzelf zorgen. Ze begon meteen te
huilen van blijdschap toen ze ons zag. Ze heeft geen inkomen en
is afhankelijk van de hulp van Meindert. Naar haar gaat ook wat
van onze hulp.
Zaterdag kwam er een familie met een klein kindje, die nachts
stiekem door de rivier de Glina weer Kroatie binnen was gekomen.
Zonder papieren komen ze Kroatie niet in.
Deze mensen bezaten alleen de kleren, die ze aan hadden. Het is dan
erg fijn om deze mensen in het "nieuw" te steken. Steeds weer
lieten de mensen blijken hoe blij ze met onze hulp waren. Boeren,
die al wat langer terug waren, kwamen elke dag eigengebakken
brood, eieren, melk en groente brengen.
De vrijwilligers die op dit project werken moeten zich behelpen met
beperkte middelen en werken onder zeer moeilijke omstandigheden.
Geen electriciteit, af en toe een beetje water en een budget van
nog geen 10 gulden per dag. Ieder dubbeltje wordt zes keer
omgedraaid. Een voorbeeld is de telefoonkaart met 1 teleenheid om
in noodgevallen te kunnen bellen. Overigens moet men dan ook nog
20 kilometer ver gaan om een telefooncel te vinden.
Dit alles in schril contrast met de organisatie van OVSE zo'n 30
kilometer verder. Acht splinternieuwe Jeeps staan voor de deur,
zeven mensen met salarissen van gemiddeld 7.000 gulden per maand
doden hier hun tijd. Ze werken in een gigantische opslagplaats waar
zeggen en schrijven elf zakken zout en suiker staan die mondjes maat
uitgedeeld worden.
Het verschil tussen de wijze van werken van deze professionele
organisaties en de vrijwilligersclubs in Vojnic, Dunjak en
Brusovaca, is om moedeloos van te worden. Ik snap hoe Meidert,
Wim en al die anderen dat kunnen verwerken.
En het is ongelooflijk wat al die vrijwilligers onder deze moeilijke omstandigheden voor elkaar krijgen. Met engelengeduld organiseert men cursussen voor mensen uit de buurt. En mensen zijn erg geinteresseerd. Ik maak zelf zo'n les mee waar 10 mensen een cursus Engels volgen. Ook zie ik hoe hij de hulpgoederen verdeelt. Zorgvuldig als is het goud wat hij weggeeft.
| ||
Tweemaal per week kunnen vluchtelingen |
Ik ben vier dagen op dit project gebleven en heb meegeholpen met de verdeling van de spullen en het opknappen van het huis. Iedere dag bestaat het eten uit het zelfde. De ene dag eten we tuinbonen met augurken en brood. De andere dag eten we tuinbonen met brood en augurken. De dag er na, augurken met tuinbonen en brood. Dan pas besef je hoe goed wij het in Nederland hebben.
En Meindert is slim, spreekt de taal goed en werkt met kennis van
zaken. Afgestudeerd aan de universiteit in Wageningen als
landbouw-ingenieur weet hij veel van tuin en landbouwtechnieken.
Daar helpt hij de mensen in buurt ook erg mee.
Ik kan veel leren van zijn wijze van werken. Goudeerlijk,
bescheiden en enorm gemotiveerd. Voor de winter wil hij met de
andere vrijwilligers het huis helemaal klaar hebben. Dan kunnen
ze een paar oudjes, die niet alleen de winter kunnen doorkomen,
onderdak bieden. Ook kunnen ze dan meer cursussen organiseren. Maar
helaas zijn er voortdurend zorgen om het geld.
Nog geen 10 gulden per dag, om daar echt alles van te moeten doen
is wel erg weinig.
Terug in Nederland besef ik weer opnieuw hoe normaal wij het vinden dat er water uit de kraan komt, dat we een huis hebben, dat hier alles te koop is, dat er altijd eten is en dat er medische zorg is. Ik zie, met pijn in hart, hoe wij hier van alles weggooien. Zaken die daar zo bitter hard nodig zijn.
| ||
Regelmatig gaan vrijwilligers op bezoek bij mensen in de buurt |
Meindert in gesprek met een |
Terug naar homepage |