In een update over de situatie op 4 augustus wordt duidelijk gemaakt dat er eindelijk toegang is verschaft tot hormonen voor Kara. Haar proces zal binnen enkele maanden gevoerd worden. Haar legale kosten zijn momenteel al voor een groot deel gedekt, maar er zal nog veel steun nodig zijn als haar proces er aan komt. Vrijlating op borgtocht (waarbij de verdachte van een strafbaar feit in afwachting van de behandeling van de strafzaak wordt vrijgelaten uit voorarrest op voorwaarde van het deponeren van een onderpand) is geweigerd in juli, maar men gaat in beroep tegen deze uitspraak. De kosten voor het beroep is betaald door middel van een donatie, waarvoor enorme dank! Haar beroepszaak komt er snel aan.

Inmiddels heeft Kara ook een lijst van boeken doorgestuurd die ze graag zou lezen, je kan er een bestellen voor haar via de website van haar steungroep : https://freekarawild.org/ . Op deze website kan je ook haar tekeningen bekijken en meer lezen over haar zaak.

Bron : http://anarchistnews.org/content/anarchist-prisoners-hunger-strike-solidarity-prison-strike

Bijgevoegd is een statement (Engelstalig) ondertekend door Fernando Barcenas en Abraham Cortés.

“September 28

To the rebel compañerxs

To the peoples and communities in war

To the freed slaves

To those who identify with these sentiments and words…

Today we declare an indefinite hunger strike for total liberation as an act of self-determination, of incitement to widespread revolt. Because we can no longer continue simply going along day by day with the genocide of our communities and peoples.

There is a hidden reality in this society; democracy is a coup d’état that rules not with tanks but TV cameras and reporters’ microphones, democracy governs through the power of its propaganda and we therefore argue that democracy is the art and science that power uses in order to not be perceived as oppression, capitalism is the boss and democracy is its press secretary.

And because of that we are not addressing the media, nor the dominant classes, we’re addressing and speaking to our compañerxs in this immense prison called earth, who like us are also the children of war simply for the fact of being born disinherited.

But these words are not intended to manipulate their rebellious efforts and much less to unify them under any kind of banner; but rather to open a line of communication, a space in tune with the struggles and with all the responses and acts of self-determination that may emerge anywhere…

In our understanding and from our perspective, where authority exists, prisons exist, and that is why prisons are much more than just a physical structure imposed on us through images of walls and barbed-wire fences. Prison, as we understand it, is constituted by society as a whole, while physical prisons are only concrete expressions of the social isolation that sustains and legitimizes power.

Urbanization (for instance) is the same representation of mass incarceration or what is equal to the fortification of urban space, accompanied by the extermination of the most marginalized popular classes and presents itself today as an integral part of the latest geohistorical phase of techno-industrial capitalism. (The latest restructuring effort of this crisis stage where the only way to maintain domination is through war.)

We can no longer believe in their lies because their “wonderful world” doesn’t exist in our midst; they call us criminals just as they called the old inhabitants of the Americas savages and thus justified their genocide; what happens daily in our neighborhoods is a colonial war that seeks to assuage the revolutionary fervor of our people with dirty tactics such as inundating us with drugs and weapons and its subsequent result of bringing more occupation troops into our neighborhoods and communities. All of this is directly connected with the increase in poverty and lack of education and healthcare in the most marginalized communities and neighborhoods. This results in an increased crime rate that justifies repression from the state’s political-military apparatus and prison becomes a monument to the slaughter, the social garbage dump into which those who displease or bother the capitalist system are thrown…

Yet, there are currently 226,000 prisoners in the country, and though the prisons are overcrowded the crime rate doesn’t drop, but on the contrary, it increases or remains stable. Therefore, the problem is not found in the 226,000 people in prison, but in the techno-industrial society that needs to justify the slaughter.

Prison is a business that legitimizes the war on the poor and protects extermination and a society based on capitalist accumulation.

And what is the pretext for the covert interventions? That neighborhoods are devastated by crime, assaults, robberies, killings, and disturbances, “the streets are not safe”, so the mayors and city councils agree with the residents calling for “more protection”, without bothering to analyze the backdrop of this dirty war.

Of course it’s true that those who have fallen victim to drugs are responsible for the crimes happening in their neighborhoods, it is something that can’t be denied. But before we jump in desperation screaming and asking for “more police protection”, better we remember who imposed this plague in our neighborhoods and communities. It would be better to remember who ultimately benefits from the addiction of people to drugs, it would be better to remember that the police are occupation troops sent to our communities by the dominant class, not to protect the lives of poor people, but rather to protect the interests and private property of the capitalists.

The police, politicians and big businesspeople are delighted that working-class youth are victims of this plague, and for two reasons, the first being that drug trafficking is economically profitable and the second is that while they keep our youth on the corners jonesing for a hit, they won’t have to worry about us launching an effective liberation struggle.

The police can’t solve the problem because they are part of the problem, nor can the system’s institutions solve the social, economic and political problems of the people because they are the ones who create and feed them. The “war on drugs” is nothing more than a counter-revolutionary doctrine charged with maintaining and strengthening the domination, exploitation and imprisonment of the most oppressed classes of the proletariat.

We are the only ones capable of eradicating the plague from our communities and so, instead of collaborating with this sick and decadent society we’ve decided to live on the margins of it in order to build a world with our own hands. This requires the revolutionary organization of the people.

Liberate a space, squat, arm yourself and take care of yours.

The more these actions happen in a haphazard and disordered way, without any center, but rather becoming thousands of centers, each one self-determined, then it will be much less susceptible to formalization and recuperation by the technological system.

We live in a technological era in which capitalism has restructured itself through applying technology to the system of social control and all of that has changed the world in a substantial way.

A virtual reality of fictitious needs has been imposed, and the interests of the proletariat have been broken into thousands of pieces, lost in the meanderings of virtual reality. Democracy itself is a virtual reality just like all the others.

It’s clear that a system like this cannot be defended except by transforming the very people who live in its territory into the police of the system. No repressive apparatus would be capable of safeguarding such a system.

And that’s why the state/modern-technological capital can only be destroyed in its territory through the widespread rise of insurrection.

The answer then doesn’t happen within theories, but concretely in the demands and needs of those excluded by the system, the insubordinate, ultimately, the socially lynched who are the natural result of a society divided between the privileged on one side and the subjugated on the other.

Rebellion is also a natural event that wasn’t discovered by anarchists or any other revolutionary.

But this rebellion is not immediately traced back to the old “revolutionary” programs and manuals, the rebellion of our days is unsettled, disorderly, an end in itself.

For us, as social rebels, insurgency is a total rejection of ideologies looking to be a fundamental part of the system that oppresses us.

Equipped with this method based in the practice of direct action, in permanent conflict and in the self-organization of struggles, without the acceptance of moderators, endless possibilities open up for insurrection to flow.

From this perspective it is clear that anarchism is not an ideology but a concrete way of opposing the existent and for its definitive and total destruction.

We are for permanent revolt, for widespread insurrection; it is the only way to make it impossible for centralized power to appear.

We issue this war cry, a way to defend the struggle of the prisoners in the United State and at the same time we are in solidarity with the African-American compas who, like us, live in the genocide of drugs.

Solidarity with rebel peoples and communities.

Total solidarity with our compañero Luis Fernando Sotelo Zambrano.

For total liberation! For the destruction of the prison society!

Three years since the imprisonment of Abraham Cortés Ávila, October 2, 2013.

Fernando Bárcenas.

Abraham Cortés Ávila.”

“Kara Wild is een artieste, kameraad en een onuitputbare bron van energie, en wordt momenteel vastgehouden in Frankrijk voor haar zogezegde deelname aan een protest tegen repressie en de draconische nieuwe hervormingen in verband met de arbeidswet in Frankrijk. Ze is een trans vrouw en zit momenteel opgesloten in een gevangenis voor mannen, zonder toegang tot hormonen. Ze is een inwoner van de US en er werd haar vrijlating op borg geweigerd omdat de Franse authoriteiten het risico op vluchten te groot vindt.

Duizenden mensen verzamelden op 18 mei in Parijs om te protesteren tegen een continue golf van politiegeweld en tegen een nieuwe neo-liberale hervorming van de arbeidswet. Tijdens een van deze demonstraties is een combi aangevallen en in brand gestoken. Kara werd meer dan een week later, op 26 mei, gewelddadig gearresteerd in verband met deze aanval, tijdens een ander evenement nabij La Place de la Nation. Ookal is er geen bewijs wordt Kara beschuldigd van een paal door een van de ruiten van de combi te gooien, net voor deze in brand werd gestoken. Ze wordt officieel beschuldigd van “poging tot vrijwillige doodslag van een officier in functie, vernielen van eigendom, geweld in groep en deelname in een gemaskerde, gewapende groep”.

Kara is één van zes personen die vervolgd worden in verband met dit incident. Om het nog erger te maken, heeft de eerste minister van Frankrijk (Manuel Valls) gezworen om een voorbeeld te stellen en de protesten te demobiliseren door onverbiddelijk te zijn bij de vervolging.

Ondanks aanvallen van de staat groeien protestbewegingen tegen kapitalisme, blanke overheersing, hetero-sexistisch patriarchaat en besparingsbeleid over heel de wereld, elke dag, van Parijs tot Oaxaca. Zoals de vlammen van verzet deze zomer zullen groeien, laat ons tonen dat we onze kameraden niet achterlaten! Help aub Kara Wild te steunen door haar brieven te schrijven, geld te doneren aan haar steunfonds en dit nieuws te verspreiden.

Vrijheid voor alle politieke gevangenen! Vrijheid voor alle transvrouwelijke gevangenen! Vrijheid voor alle gevangenen!”

Om Kara te steunen, kan je brieven schrijven naar volgend adres. Voeg een extra papier bij je brief (een post-it is voldoende) dat je brief voor Kara is. Je kan naar dit adres ook boeken opsturen, die doorgestuurd worden naar Kara (voeg eveneens een briefje bij dat de boek voor Kara is).

Association Acceptess T
39 bis boulevard Barbès
75018 Paris
France

Of via e-mail (die geprint en opgestuurd zullen worden door haar steungroep in Parijs). Kies als onderwerp “TO KARA” :
com.prison.acceptess-t@outlook.fr

Je kan Kara ook steunen door geld te doneren, aangezien haar legale kosten momenteel al oplopen tot 6000 dollar. Dit geld zal gebruikt worden voor gerechtskosten, transport voor haar familie naar Frankrijk, promotiemateriaal om het nieuws te verspreiden, kosten voor de website en geld dat Kara in de gevangenis kan gebruiken. Geld doneren kan je via volgende website :

https://fundrazr.com/718vA3?ref=ab_e5mGD2

Eric heeft het voorbije jaar en een half veel nagedacht over hoe hij met zijn veroordeling het best kan omgaan, zonder een gevaarlijk precedent te stellen voor andere anarchisten. Hij heeft de hele tijd beslissingen genomen in het belang van andere anarchisten, en heeft meerdere malen duidelijk gemaakt dat hij nooit zijn veroordeling zou oplossing op een manier dat hij moet samenwerken met de staat of dat hij anderen in gevaar moet brengen.
Dat hij schuldig gepleit heeft, heeft te maken met een “plea agreement”, waarin de verdachte schuldig pleit in ruil voor bepaalde ‘voordelen’. In Eric zijn zaak gaat het over een “non-cooperation plea agreement”, en dat het jaar en half dat hij in voorhechtenis heeft gezeten afgetrokken wordt van de tien jaar gevangenisstraf die hij waarschijnlijk moet uitzitten. Eric heeft geaccepteerd dat hij 8,5 jaar in de cel zal zitten… .
Sinds zijn opsluiting is Eric extreem geïsoleerd van zijn vrienden en geliefden en is hij meerdere malen geviseerd geweest door de cipiers, die meermaals zijn veiligheid in gevaar hebben gebracht. Eric heeft al zes maanden doorgebracht in isolatie en wordt nog geregeld in isolatie gestoken nadat hij geviseerd wordt door cipiers. Ondanks alles wat hij doormaakt, blijft hij de hoop niet verliezen, zowel niet in zijn eigen situatie als in de strijd voor een wereld zonder overheersing en repressie.

Je kan Eric steunen door hem te schrijven of door te doneren aan zijn steunfonds. Als Eric jouw kaartjes, brieven en boeken krijgt, zal dat hem helpen om zich verbonden en gesteund te voelen, wanneer de staat er alles aan doet om hem alleen, geïsoleerd en achtergelaten te doen voelen. Waar en hoe je kan doneren, alsook zijn amazon “wishlist” met boeken en meer uitleg over een brief sturen naar Eric King (specificaties ivm de gevangenis waar hij is opgesloten) vind je op https://supportericking.wordpress.com .

Zijn adres :
Eric King
27090045
CCA Leavenworth
100 Highway Terrace
Leavenworth, KS 66048

De gevangenen in Texas zijn geïnspireerd door een groeiende golf van stakingen in gevangenissen in Alabama, Georgia en Californië om slavernij in de gevangenis te beëindigen en een halt toe te roepen aan de overbevolking in de gevangenissen. De gevangenen zeggen dat het nu hun beurt is, en zijn aangesloten bij de IWOC (“Incarcerated Workers Organizing Committee”) van het IWW, de eerste wijdverspreide poging voor een vakbond onder gevangenen in jaren, met meer dan 750 leden over gans de USA.

“Dit verhaal is niets nieuw”, zegt Nicholas Onwukwe, ex-gevangene en co-hoofd van de IWOC. “Texas runt een slavenbeleid. Ze werken samen met bedrijven om handig gebruik te maken van de lage lonen en houden de uitgaven zo laag mogelijk door mensen te dwingen in onveilige werkomstandigheden. Maar gevangenissen kunnen niet draaien zonder de arbeid van gevangenen. Verandering zit er aan te komen omdat er een massabeweging van gevangenen aan het ontstaan is, een beweging die niet zal stoppen tot gevangenisslavernij afgeschaft is.”

IWOC-gevangenen in Texas hebben eisen voor hun staking gecommuniceerd naar de buitenwereld, samen met een oproep tot solidariteit. Ze eisen betere leef- en werkomstandigheden in de Texaanse gevangenissen. Hun vijf belangrijkste eisen bestaan uit :

1. Probatie – ze eisen een systeem waarin de gevangene vrijgelaten wordt na zijn minimumstraf uitgezeten te hebben, tenzij er geldige, objectieve redenen zijn om dat niet toe te staan. Deze redenen mogen bv. slecht gedrag in de gevangenis inhouden, maar hun misdrijf zelf (waarvoor ze in de gevangenis zijn beland) of eender welke andere reden die de gevangene niet meer kan veranderen vanaf dat hij opgesloten zit, zijn geen geldige redenen om vroegtijdige vrijlating te weigeren.
2. Intrekking van de 100 dollar medisch voorschot – in Texas moeten gevangenen 100 dollar kunnen betalen indien ze medische hulp verzoeken. Het onderliggende motief hiervoor was om gevangenen te ontmoedigen om medische hulp te vragen. Medische hulp is een basis mensenrecht en aangezien de gevangenen in Texas niet betaald worden voor hun arbeid, is het fundamenteel oneerlijk en onproductief om zo’n hoog bedrag te vragen voor medische hulp.
3. Het recht op legale bijstand tijdens voorarrest – de huidige structuur, ontwerp en werking van het Texaanse systeem stelt dat een behoeftige gevangene in Texas geen recht heeft op bijstand om een geldige klacht neer te leggen in verband met ineffectieve legale bijstand tijdens hun proces. Ze eisen dat deze wet veranderd wordt.
4. “TOCJ Oversight Committee” – een wetsvoorstel dat de voorbije jaren meerdere keren op tafel is gelegd, maar nog niet is goedgekeurd. Dit wetsvoorstel houdt een restructurering in van de werkwijze om een klacht neer te leggen door gevangenen, en creëert een onafhankelijk comité om hun klachten te onderzoeken. Dit comité bezit uitzonderlijke onderzoeksbevoegdheden, zoals de mogelijkheid tot een inspectie in de gevangenis zonder voorafgaande kennisgeving.
5. Humane leefomstandigheden en behandeling – de gevangenen blijven mensen. Ze hebben het recht om met waardigheid en respect behandeld te worden. Ze hebben het recht op veilige leefomstandigheden. Ze eisen dat TDCJ ze noodzakelijke veranderingen doorvoert om te zorgen dat de gevangenen air-conditioning hebben tijdens de warme zomers, fatsoenlijke medische hulp, voldoende en voedzame maaltijden, een gelimiteerd gebruik van isoleercellen, het repareren van lekkende daken en bestrijden van ongedierte, … , en alle andere omstandigheden en behandelingen die in strijd zijn met de mensenrechten.

Jocelin Johnson, de verloofde van een Texaanse gevangene én voormalig cipier, heeft het misbruik met eigen ogen gezien : “een cipier heeft maanden geleden ‘per ongeluk’ het topje van mijn verloofde zijn vinger afgesneden, maar de klachten gaan nergens naartoe.”

De IWW is een vakbond die openstaat voor alle arbeiders, inclusief gevangenen. De IWOC werkt met de families van gevangenen en met vakbondsleden in de USA om steun voor de staking te genereren, in de vorm van publieke druk en steun op sociale media.

Meer info (Engelstalig) te vinden op https://iwoc.noblogs.org .